1 چو یاد زلف توام در ضمیر می‌آید ز گفته‌ام همه بوی عبیر می‌آید

2 تو آهوی ختنی یارب این چه افسونست که شیر بیشه به دامت اسیر می‌آید

3 به سنگ خاره کند رخنه ناوک مژه‌ات چو سوزنی که برون از حریر می‌آید

4 میان خیل بتان شهسوار کَج‌کُلَهَم چو در میانه لشکر امیر می‌آید

5 ز خون حلق من ای ترک شخ کمان بگذر که صیدهای چنین کم به تیر می‌آید

6 به غیر آینه کآن هم رخ تو عاریه کرد کجا تو را بدو عالم نظیر می‌آید

7 اگر به کوی تو آشفته شکسته پرم ولی ز گلشن خُلْدَم صفیر می‌آید

8 دوباره مانی اگر نقش صد نگار کند کجا چو نقش رخت دل‌پذیر می‌آید

9 سواره تیغ به کف می‌رسد پی قتلم چو آن بلا که ز بالا به زیر می‌آید