چو از دل عشق رفت آزار آید از خلیل‌الله رباعی 32

1 از ابر سیاه لعل و گهر می‌ریزد وز دیدهٔ من خون جگر می‌ریزد

2 بی‌روی تو از هر مژه‌ام در گلشن دامن‌دامن لاله تر می‌ریزد

1 بر قلهٔ کهسار، درختی برپاست بر شاخ درخت، آشیانی پیداست

2 غم کوه و درخت، زندگانی من است بر شاخ درخت، مرغکی نغمه‌سراست

1 آن ماه سخن ز بامیان می‌گوید اسرار گذشتهٔ جهان می‌گوید

2 دل قصهٔ عشق او ز چشمش پنهان از موی شنیده بامیان می‌گوید