چو ترک من بگشاید بر ابروان از همام تبریزی غزل 127

1 چو ترک من بگشاید بر ابروان کاکول هزار دل برباید به یک دم آن کاکول

2 عجب مدار تو زان ماه‌روی مهرجبین که آفتاب رخش راست سایه‌بان کاکول

3 من آشکارا جان را به باد خواهم داد که دیده‌ام دل خود را نهان در آن کاکول

4 هزار دل ز سر پای برتوان چیدن اگر به شانه کند شاه دلبران کاکول

5 برآید از دل و جان عزیز خویش چو من هر آن کسی که نهاده‌ست دل بر آن کاکول

6 چو باد ناله زارم به گوش او برساند سبک به رقص درآید در آن زمان کاکول

7 هر آن دلی که ربود آن دو چشم او از خلق نداد هیچ امانش مگر به جان کاکول

8 سلامت ار هوست می‌کند همام مگرد به گرد آن بت گل روی ضیمران کاکول