چو لب به کوزه نهی کوزه نبات شود از جامی غزل 347

1 چو لب به کوزه نهی کوزه نبات شود ز کوزه قطره چکد چشمه حیات شود

2 ز رشک آنکه چرا کوزه لب نهد به لبت مرا دو دیده ز نم دجله و فرات شود

3 ازان زلال بقا کآب نیم خورده توست چو خضر هر که خورد ایمن از ممات شود

4 مریض عشق تو چون مایل شفا گردد اسیر قید تو کی طالب نجات شود

5 ز کعبه بود نشانی دلم چه دانستم که بهر چون تو بتی دیر سومنات شود

6 نهاد رخ به عدم دل چو تخم مهر تو کشت چو آن حریف که ناگه ز کشت مات شود

7 نهاده چشم به راه تو منتظر جامی که بگذری به سر او و خاک پات شود