1 چو سوسن از حدیث آرزوی دل زبان بستم چو زخم به شده چشم از تماشای جهان بستم

2 ندارم بر بهار این چمن دلبستگی چندان حنا چون گل به دست خویش از برگ خزان بستم

3 فراوان عاشقان را دست بسته برد از میدان من آخر با کمند آه، دست آسمان بستم

4 نمی دانم درین گلشن تو از دست که می نالی که من زنار ای قمری ز دست باغبان بستم

5 چو بلبل بس که خاک این گلستان دلنشینم شد دل خود را به هر شاخی به جای آشیان بستم

6 صبا آخر شمیم پیرهن را سوی کنعان برد به افسون محبت گرچه راه کاروان بستم

7 به آیین خموشان من جدل با خصم خواهم کرد سپر کردم ز گوش خویش و شمشیر زبان بستم

8 برهمن در قیامت نیز خواهد خدمت بت کرد ز بس در ساعت سنگینی او را من میان بستم

9 سلیم از دست نگذارم پس از مردن عنانش را همه بندند بر فتراک سر، من با عنان بستم