عذابی چو مهجوری از حکیم نزاری قهستانی غزل 302

1 عذابی چو مهجوری از دوست نیست خیال ار تصور کنی اوست، نیست

2 و گر تو بر آنی که از روزگار سر و کار من بی تو نیکوست ، نیست

3 چنان زار شد از نزاری تنم که بر استخوانم به جز پوست نیست

4 مکن این تصور که مسکین دلم بر آن طاق جفت دو ابروست، نیست

5 مرا گر برانی به جانت قسم که هیچم به جایی ره و روست ، نیست

6 وگر بر خیالت گذر میکند که خصمی بتر زان دوجا دوست نیست

7 وگر نیز گویی که درد مرا به جز از وصل تو داروست، نیست

8 نزاری مپندار و صورت مبند که روزی به نیروی بازوت نیست