چو گم شد پرتو عشق از خلیل‌الله خلیلی رباعی 47

1 تا این خرد خام تو، معیار بود این ساختن و شکستت کار بود

2 تنها نه سرت به پای من خورد به سنگ هر جا که روی تو سنگ و دیوار بود

1 طفلی بودم غنوده بر بستر ناز برخاست ز دور نغمه های دمساز

2 تا گوش نهادم نه صدا بود و نه ساز ای شور جوانی! تو کجا رفتی باز

1 تا بر لب من آه شررباری هست بر ساز شکستهٔ دلم تاری هست

2 درهای امید را اگر بربستند تا مرگ بود رخنهٔ دیواری هست