چو گم شد پرتو عشق از خلیل‌الله خلیلی رباعی 47

1 چو از دل عشق رفت آزار آید چو گل رفت از گلستان خار آید

2 نمی بینی که چون پنهان شود مهر شب تاریک اندوه بار آید

1 آن منظر فیض صبحگاهی بنگر انوار تجلی الهی بنگر

2 در وادی نقره فام گردون هر شب آن قافله لایتنهای بنگر

1 از ابر سیاه لعل و گهر می‌ریزد وز دیدهٔ من خون جگر می‌ریزد

2 بی‌روی تو از هر مژه‌ام در گلشن دامن‌دامن لاله تر می‌ریزد