1 چو تیغ نیست محابا ز خصم پیشهٔ ما به روی سنگ دود همچو آب شیشهٔ ما

2 ز شور عشق بود هرکه باخبر، داند که هست نالهٔ ما بانگ شیر بیشهٔ ما

3 ز فیض ابر بهاری ز بس تهیدستیم سلام خشک فرستد به شاخ، ریشهٔ ما

4 نمانده قدر هنر، ورنه دادی از انصاف زمانه چون مه نو، آب زر به تیشهٔ ما

5 شراب بی‌لب معشوق زهر باشد، ازان چو زهر خورده بود سبز، رنگ شیشهٔ ما

6 چه گل سلیم تواند کسی ز ما چیدن؟ چو شمع می‌خورد از آتش آب، ریشهٔ ما