1 چو خود بر لوح زنگاری قلم زد سپر بود و زتیغ خود علم زد

2 درآمد پیک پیش شاه حالی بداد آن نامه را در جای خالی

3 چو شاه آن نامه را برخواند یکسر دلش آشفته گشت از شاه قیصر

4 شه عالی صفت را بی خرد خواند بخواری پیک را از پیش خود راند

5 بزودی ره برید آن پیک خوش رو درآمد همچو بادی پیش خسرو

6 ز بیدادی آن شاهش خبر کرد شه از خشمش جهانی را حشر کرد

7 نه چندان خلق گرد آورد قیصر که چندان خلق، باشد روز محشر

8 همه صحرا و دشت از مردپرگشت نیافت از خلق سوزن جای در دشت

9 ز ریگ و برگ، لشکر را عدد بیش ز هر سوییش هر ساعت مدد بیش

10 ز چرخ ار سوزن عیسی فتادی ندانم تا زمینش راه دادی