چو شبنم به که فارغ از امید بال و پر باشی
- 1
- 2
- 3
- 4
1 چو شبنم به که فارغ از امید بال و پر باشی به دامان نگاه آویزی و صاحب نظر باشی
2 ره از خویش رفتن راست تا درگاه دل باشد ز حال دل خبر یابی گر از خود بی خبر باشی
3 گذارد تیغ قاتل همچو موج از گرمی خونم تو تا کی خیره سرای مدعی چون نیشتر باشی
4 شب هجران کز افغانت دل خارا را به درد آید ز برق ناله جویا آفت کوه و کمر باشی