1 مرغی ز آشیانه به سیر چمن پرید خاری ز شاخ گل بتن نازکش خلید

2 بد گفت فطرت چمن روزگار را از درد خویش و هم ز غم دیگران تپید

3 داغی ز خون بی گنهی لاله را شمرد اندر طلسم غنچه فریب بهار دید

4 گفت اندرین سرا که بنایش فتاده کج صبحی کجا که چرخ درو شامها نچید

5 نالید تا به حوصلهٔ آن نوا طراز خون گشت نغمه و ز دو چشمش فرو چکید

6 سوز فغان او بدل هدهدی گرفت با نوک خویش خار ز اندام او کشید

7 گفتش که سود خویش ز جیب زیان بر آر گل از شکاف سینه زر ناب آفرید

8 درمان ز درد ساز اگر خسته تن شوی خوگر به خار شو که سراپا چمن شوی