چارند گواه از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 119

کمال‌الدین اسماعیل

شعربعدی

1618 / 119

شعر قبلی

خانه / کمال‌الدین اسماعیل / قصاید کمال‌الدین اسماعیل / قصیده شماره 119

1 چارند گواه خواجه اسحق هر چار بر خرد مصدّق

2 کانکس که بود برنگ خواجه مجبول بود ز شّر مطلق

3 آواز گران و روی فربه با سرخی موی و چشم ازرق

کمال‌الدین اسماعیل

شعر شعر کهن قصیده کمال‌الدین اسماعیل

عکس نوشته

کامنت

شعر های دیگر از کمال‌الدین اسماعیل

1 دل بدان دلنواز خواهم داد جان بشمع طراز خواهم داد

2 پس ازین من بدست عشق و هوس مالش حرص و از خواهم داد

1 هر کرا دل باختیار خودست آرزوهاش در کنار خودست

2 غمگساری ندارد و عجب آنک هم غم یار غمگسار خودست

1 رخی چنان که ز خورشید و ماه نتوان کرد خطی چنان که ز مشک سیاه نتوان کرد

2 چگونه بوسه توان زد برای رخ نازک که از لطیفی در وی نگاه نتوان کرد

شعربعدی

1618 / 119

شعرقبلی