1 سرو در باغ به بالای تو می ماند راست مه ده دچار ز شرم رخ تو در کم و کاست

2 آفتاب از رخ زیبای تو خجلت زده است زآنکه او روشنی از روی توأش باید خواست

3 در چمن چون بخرامید قد رعنایت راستی سرو روان پیش قدت برپا خاست

4 در لب جوی سهی سرو قدش در لرزست چون بدیدیم نگارا ز کجا تا به کجاست

5 گرچه شمشاد نمودار قدت بود ولیک شیوه ی قدّ دلارای تو دیدم رعناست

6 دل منه بر گل خوش بوی تو در باغ جهان که جهان نیز چو گل یکسره بی مهر و وفاست