سرو سهی در بوستان چندانکه از کمال خجندی غزل 452

1 سرو سهی در بوستان چندانکه بالا می‌کشد پیش قد و بالای او از سرکشی پا می‌کشد

2 گر دوستان را می‌کشد خاطر به باغ و بوستان هرجا که باشد بوی تو ما را دل آنجا می‌کشد

3 پیش رخ تو می‌کشد خط دانه دل‌های ما چندین هزاران دانه را موری به تنها می‌کشد

4 ننوشت کس در مکتبی بالاتر از باقوت خط بالای با قوت او خطی بنگر چه زیبا می‌کشد

5 از موج اشک ار بنگری بگذشته دود سینه‌ها دانی کزان به آه ما سر بر ثریا می‌کشد

6 شرمنده‌ایم از ناصِح مشفِق که در اصلاح ما هم زحمت خود می‌دهد هم زحمت ما می‌کشد

7 زان غمزه هر تیری که دل آرد به دست از وی کشم مسکین کمال از دست دل دایم از این‌ها می‌کشد