جهان ملک خاتون

سرو سیمینم به تنها از جهان ملک خاتون غزل 677

غزل 677 ام از 1809 غزلیات

خانه / جهان ملک خاتون / دیوان اشعار جهان ملک خاتون / غزلیات در دیوان اشعار / غزل شماره 677

1 سرو سیمینم به تنها می‌رود چون به تنها سوی صحرا می‌رود

2 سرو نازا بر دو چشم ما نشین نیست پنهان زآنکه هرجا می‌رود

3 دل ببرد و قصد جانم می‌کند این چه بیدادست بر ما می‌رود

4 قامت او شد بلای جان ما این سخن دانی ز بالا می‌رود

5 گل عزیزش دار امروز ای پسر زآنکه مهمانست و هرجا می‌رود

6 چون برم نام دو زلفش در جهان این بت مه رو به سودا می‌رود

جهان ملک خاتون

شعر شعر کهن غزل جهان ملک خاتون

عکس نوشته

کامنت

شعر های دیگر از جهان ملک خاتون

1 ما سر نهاده ایم به پایش بگو صبا با سرو ناز تا که چرا سر کشد ز ما

2 گر عرضه می دهیم نیازی برش رواست کاو پادشاه کشور حسنست و ما گدا

1 ای دیده گشته در غم هجر تو چون شراب وای دل بر آتش غم عشقت شده کباب

2 ای سرو راستی که قدی خوش کشیده ای در بوستان عشق سر از سوی ما متاب

1 کسی که مهر رخت را سرشت با گل ما هم او نهاد مگر داغ عشق بر دل ما

2 به روز حشر که خاکم به مهر بشکافند به بوی عشق تو پیدا شود مفاصل ما

شاعر شعر سرو سیمینم به تنها می‌رود جهان ملک خاتون می باشد.

این شعر در قرن 8 سروده شده است.

قالب شعر سرو سیمینم به تنها می‌رود غزل است

این شعر در دسته‌بندی شعر فارسی, شعر کوتاه, طبیعت, عاشقانه, می‌نوشی قرار دارد و مضمون اصلی آن شعر فارسی, شعر کوتاه, طبیعت, عاشقانه, می‌نوشی است.

شعربعدی

1809 / 677

شعرقبلی

بنر