سرو از قد و قامت تو پستست از جهان ملک خاتون غزل 143

1 سرو از قد و قامت تو پستست بر خاک ره از غمت نشستست

2 گویی که گل مرا ز بنیاد از آب و هوای تو سرشتست

3 از سر بگذشت آب چشمم اینم به فراق سرگذشتست

4 این عادت و خوی و بوی کاوراست ز آدم نبود که او فرشتست

5 تخم غم مهر خویش گویی در جان رهی به عشق کشتست

6 کشتی به جفا جهانی آخر یک روز نگفته ای که زشتست

7 حال دل خویش چون بگویم گویی تو که اینش سرنبشتست