آمد مه شوال و مه روزه گذشت از فروغی بسطامی رباعی 6

1 چون خاک می‌شود به رهت جان پاک ما بگذار نخوت از سر و بگذر به خاک ما

2 یا رب که دامن تو نگیرد به روز حشر خونی که ریختی ز دل چاک چاک ما

1 چنان ز وحشت عشقت دلم هراسان است که اولین نفسم جان سپردن آسان است

2 اگر به جان منت صدهزار فرمان است خلاف رای تو کردن خلاف امکان است

1 یک اشارت ز تو بر قتل جهان بسیار است در کمینی که تویی تیر و کمان بیکار است

2 من و اوصاف تو تا شغل قلم تحریر است من و تحسین تو تا کار زبان گفتار است