آمد مه شوال و مه روزه گذشت از قاآنی رباعی 7

1 گاه ط‌رب و رو‌ز می و فصل بهارست جان خرم و دل فارغ و شاهد به‌کنارست

2 باد سحر از آتش گل مجمره سوزست خاک چمن از آب روان آینه‌دارست

1 در خواب دوش دیدم آن سرو راستین را بر رخ حجاب‌کرده از شوخی آستین را

2 حیران صفت ستاده سر پرخمار باده برگرد مه نهاده یک طبله مشک چین را

1 ای‌دل اقبال ‌و سعادت نه به سعی ‌و طلب است این‌چنین‌کامروایی نه به عقل و ادب است

2 جامهٔ بخت به اندازهٔ دانش نبرند زانکه‌دوران‌را گردش به‌خلاف‌حسب است