آمد بهار و خوشدلم از رنگ از هلالی جغتایی غزل 222

1 ز آب چشم من گل شد، به راه عشق، منزل‌ها ندانم تا چه گُل‌ها بشکفد آخر ازین گِل‌ها؟

2 شکستی عهد و بر دل‌های مسکین سوختی داغی زهی داغی که تا روز قیامت ماند بر دل‌ها!

1 یار اگر مرهم داغ دل محزون نشود با چنین داغ دلم خون نشود چون نشود؟

2 جز دل سخت تو خون شد همه دلها ز غمم دل مگر سنگ بود کز غم من خون نشود

1 دل بدرد آمد و این درد بدرمان نرسید سر درین کار شد و کار بسامان نرسید

2 آن جفا پیشه، که بر ناله من رحم نکرد کافری بود، بفریاد مسلمان نرسید