آمد گه بلبل و گل و از جهان ملک خاتون رباعی 148

1 چه خوش باشد شبی تا روز مهتاب فتاده از رخش در روی مه تاب

2 ز نور روی چون خورشید برده نگار مهوشم از چشم ما خواب

1 کارم بشد از دست ندانم که چه حالست باری دلم از هجر تو در عین ملالست

2 گفتم که شبی زلف تو گیرم خردم گفت باز این چه پریشانی و سودای محالست

1 دوش روی یار می دیدم به خواب آن خیال خواب بودم یا سراب

2 نیست از بخت جهان آن باورم کم به طالع تابد از وصل آفتاب