1 به فنا بنده رهی می‌دانم ره به آرام‌گهی می‌دانم

2 سیهم روی اگر جز رخ تو آفتابی و مهی می‌دانم

3 دارد آن بت مژه چندان که درو هر نگه را گنهی می‌دانم

4 نگهی کرد و به من فهمانید که ازین به نگهی می‌دانم

5 گر ره صومعه را گم کردم به خرابات رهی می‌دانم

6 داغهای دل خود را هر یک سکه پادشهی می‌دانم

7 محتشم سایهٔ آن یکه سوار من فزون از سپهی می‌دانم