پروانه به شمع گفت: از عطار نیشابوری مختارنامه 4

1 آن دهان نیست که تنگ شکر است وان میان نیست که مویی دگر است

2 زان تنم شد چو میانت باریک کز دهان تو دلم تنگ‌تر است

1 این چه سوداست کز تو در سر ماست وین چه غوغاست کز تو در بر ماست

2 از تو در ما فتاده شور و شری این همه شور و شر نه در خور ماست

1 تا درین زندان فانی زندگانی باشدت کنج عزلت گیر تا گنج معانی باشدت

2 این جهان را ترک کن تا چون گذشتی زین جهان این جهانت گر نباشد آن جهانی باشدت

1 ترا در علم معنی راه دادند بدستت پنجهٔ الله دادند

2 ترا از شیر رحمت پروریدند براه چرخ قدرت آوریدند