1 ساقی به جان و سر که به جان دارمت سپاس قد قامت الصلات برآمد بیار کاس

2 از می چه می‌هراسد می خواره محتسب گو از حرام و فسق و ربا و زنا هراس

3 دل با خدای دار و به بت‌خانه راز گوی در حشر کی خرند ز ما لابه و مکاس

4 تو هیچ نیستی به قیاس و همه تویی کی آن گهی در همگی محو شد قیاس

5 ز اول بکوش تا نکنی پی رویّ و هم بر راست کی روی چو شدی خود در انتکاس

6 هر روز آفتاب کند در نسیج و نخ صحن جهان و شب به سرش درکشد لباس

7 یعنی که برحمایت من اعتماد نیست گه برکنم ز بیخ، به ناگه نهم اساس

8 دنیاپرست گر به مثل هم چو سنبله بر آسمان پرد نبرد سر ز زخم داس

9 منت نزاریا ز خدا واجب است و نیست یک‌ذره خیر در سر بی‌مغز ناسپاس

10 بی‌ آب رز مباش که در خنبِ روزگار خون می‌رود نه روغن ازین نیلگون خراس