کبود از بوسه امشب لعل از جویای تبریزی غزل 836

1 کبود از بوسه امشب لعل آن رشک پری دیدم گل شفتالوی این باغ را نیلوفری دیدم

2 بود در دیده ام افتادگی را رتبهٔ دیگر زمین را بر فراز عرش و کرسی برتری دیدم

3 نهان در زنگ کلفت تا به کی باشد دلم، زاهد!‏ من این آیینه را از موج روشنگری دیدم

4 به روی آتش دل همچو مویی جسم زارم را بسی شبها فکندم تا نشان از آن پری دیدم

5 فرنگی را رسد گر دعوی ایمان کند جویا ز بس کس هندوی زلف سیاهش کافری دیدم