ای یار برشکسته از حکیم نزاری قهستانی غزل 118

1 ای یار برشکسته از ما این چه عادت است آخر بیا که روی تو دیدن سعادت است

2 بیمار رنج برده ی دیرینهی توام ما را چنان بپرس که شرط عیادت است

3 خود اشتیاق روی تو از هر چه در خیال ممکن بود که شرح پذیرد زیادت است

4 مشنوکه مهرت از دل تنگم برون رود بدگوی را هر آینه تخلیط عادت است

5 ایمانی من درست به بالای چست تست در نفی لا نه اول حرف شهادت است

6 دیرینه دوستی تو هم راه جان ماست ما راز بدو کون به تو این ارادت است

7 گر می کشد نزاری و گرمی نوازدت تو مستفید باش که زو استفادت است