1 باده بیار و هوش را، از سر ما روانه کن زاهد خرقه پوش را، مست می مغانه کن

2 چند به باد می دهی، طرهٔ ترهات را؟ واعظ شهر نیستی، زمزمه، عاشقانه کن

3 غازهٔ افتخارکش، ناصیهٔ نیاز را صدر نشین عشق شو، سجدهٔ آستانه کن

4 گوشهٔ چشم عشوه ای از تو به کار می خوش است رطل گران باده را، لجهٔ بیکرانه کن

5 رهبر سالکان بود، سلسلهٔ ارادتی طّرهٔ خم به خم بکش، زلف مراد شانه کن