بربود مرا پسته تو خواب از چشم از فریومدی رباعی 517

1 این سعادت بین که باز اهل خراسان یافتند وین کرامت بین که از تأیید یزدان یافتند

2 بودشان از آتش محنت جگرها تافته چون خضر در ظلمت غم آب حیوان یافتند

1 گاه آن آمد که بر کف ساقیان ساغر نهند رخت اندوه دل آزادگان بر در نهند

2 مجلس عشرت کنند از خرمی همچون بهشت واندر او ساغر بجای چشمه کوثر نهند

1 صبا بهر شکن از زلف او که تاب دهد شکست عنبر سارا و مشک ناب دهد

2 نگار من چو بعزم صبوح برخیزد زمانه چهره بمهر سپهر تاب دهد