1 پسرا، ره قلندر سزد ار به من نمایی که دراز و دور دیدم ره زهد و پارسایی

2 پسرا، می مغانه دهی ار حریف مایی که نماند بیش ما را سر زهد و پارسایی

3 قدحی می مغانه به من آر، تا بنوشم که دگر نماند ما را سر توبهٔ ریایی

4 می صاف اگر نباشد، به من آر درد تیره که ز درد تیره یابد دل و دیده روشنایی

5 کم خانقه گرفتم، سر مصلحی ندارم قدح شراب پر کن، به من آر، چند پایی؟

6 نه ره و نه رسم دارم، نه دل و نه دین، نه دنیی منم و حریف و کنجی و نوای بی‌نوایی

7 نیم اهل زهد و توبه به من آر ساغر می که به صدق توبه کردم ز عبادت ریایی

8 تو مرا شراب در ده، که ز زهد تو به کردم ز صلاح چون ندیدم جز لاف و خودنمایی

9 ز غم زمانه ما را برهان ز می زمانی که نیافت جز به می کس ز غم زمان رهایی

10 چو ز باده مست گشتم، چه کلیسیا، چه کعبه؟ چو به ترک خود بگفتم، چه وصال و چه جدایی؟

11 به قمارخانه رفتم همه پاکباز دیدم چو به صومعه رسیدم همه یافتم دغایی

12 چو شکست توبهٔ من، مشکن تو عهد، باری به من شکسته دل گو که: چگونه‌ای؟ کجایی؟

13 به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند که برون در چه کردی، که درون خانه آیی؟

14 در دیر می‌زدم من، ز درون صدا بر آمد که: درآی، ای عراقی، که تو خود حریف مایی