بوفایت یکی از خیل نکورویان از آشفتهٔ شیرازی غزل 190

1 بوفایت یکی از خیل نکورویان نیست چون گل روی تو در گلشن گلرویان نیست

2 جویمت باز و گمانم که نه آدم باشد هر که گم کرده ما را بجهان جویان نیست

3 نه ره کعبه عشقت من تنها پویم نیست یکتن زنکویان که ترا جویان نیست

4 منکه چون شیر و شکر در تو در آمیخته ام در مذاقم اثر از تلخی بدگویان نیست

5 نبود عیب نکوئی تو بدخوئی تو نیست یکتن که در این راه بسر پویان نیست

6 آنکه دل برد پریوار و زمردم بگریخت نبود مردم و از جنس پریرویان نیست

7 مظهر نور علی بود خود آشفته مگر ورنه آتش بجهان قبله هندویان نیست