آبی ز دانهٔ عنب ای دل چشیدنی از جویای تبریزی غزل 161

1 آبی ز دانهٔ عنب ای دل چشیدنی است غافل مشو که این سر پستان مکیدنی است

2 یک صبحدم چو پنجهٔ خورشید جلوه کن پیراهن تحمل عاشق دریدنی است

3 از آبیاری مژه ام چون گل چراغ بالیده است بسکه گل داغ چیدنی است

4 بگذر ز خواهش دل و محمود وقت باش زلف ایاز طول املها بریدنی است

5 باشد هلاک یک شبه منظور خاص و عام حسنی که ماه ماه کند جلوه دیدنی است

6 از پهلوی دل است تنم محشر بلا این قطره خون ز پنجهٔ مژگان چکیدنی است

7 از ضعف قوتی طلب از عجز همتی جویا کمان ناز نکویان کشیدنی است