دمید صبح و به باغ از پی هوا از سلیم تهرانی غزل 766

1 دمید صبح و به باغ از پی هوا رفتم نسیم آمد و چون بوی گل ز جا رفتم

2 تپیدن دل خود گوش کن، نه بانگ درا که من به راه محبت به این صدا رفتم

3 نداشت سایه ی طرف کلاه خوبان را هزار مرحله بیش از پی هما رفتم

4 نشان من نتوان یافتن به گوشه ی فقر که چون غبار در آغوش بوریا رفتم

5 قبول عشق نمودم به صبر خویش سلیم به کف گرفته چراغ از پی صبا رفتم