هر شب ز غمت به خون از اوحدی مراغه‌ای رباعی 133

1 دوش چون چشم او کمان برداشت دلم از درد او فغان برداشت

2 حیرت او زبان من در بست غیرتش بندم از زبان برداشت

1 از ما به فتنه سرمکش، ای ناگزیر ما که آمیزشیست مهر ترا با ضمیر ما

2 ما قصه‌ای که بود نمودیم و عرضه داشت تا خود جواب آن چه رساند بشیر ما

1 نیست در آبگینه آتش و آب باده‌شان رنگ می‌دهد، دریاب

2 باده نیز اندر اصل خود آبیست کآفتابش فروغ بخشد و تاب