خوشا جوش بهار تبت و دامان از جویای تبریزی غزل 763

1 الهی ره نما سوی خود این مدهوش غافل را ز دردت جامه زیب داغ چون طاووس کن دل را

2 برد بی‌طاقتی از عالم هستی برون دل را تپیدن بال پرواز است مرغ نیم بسمل را

1 ره عشق است و نبود خاطر خرسند باب اینجا به یک لبخند از خود می رود دل چون حباب اینجا

2 زداید غم به هیچ از سینه فیض دشت پیمایی گره از دل گشاید ناخن موج سراب اینجا

1 چشم او آشیانهٔ دل ما حلقهٔ زلف خانهٔ دل ما

2 اشک ما حلقه ایست سربسته رازدار فسانهٔ دل ما