خوشا وقتِ دیوانگانِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 245

1 خوشا وقتِ دیوانگانِ الست که بی دل دلیرند و بی باده مست

2 بهشت و جهنّم زده پشتِ پای ز دنیا و دین کرده کوتاه دست

3 ز اضداد توحید صورت مبند که این رشته دیرست کز هم گسست

4 ز پیوندِ مبداست این اتّصال که آن جا جدا شد عسل از کبست

5 در ابداع از آن جا که نیک است و بد بلندش همان قدر دارد که پست

6 از آن جا که معشوق و عاشق یکی ست برون آمد از جان و در جان نشست

7 اگر تو برون رفتی از خویشتن جزو منگر ای یار تا هیچ هست

8 مقاماتِ تو سدرة المنتهاست چه باشی درین خاک دان پای بست

9 دل هر که با عشق پیوند یافت ز بیغارۀ عقل باری برست

10 خنک آن برافکنده بنیادِ خویش که یک باره از کفر و دین برشکست

11 نمود اوّل و باز در پرده شد نزاری از آن روی شد بت پرست