خوشا دمی که مرا دیده از از حزین لاهیجی غزل 541

1 خوشا دمی که مرا دیده از غبار برآید ز گرد هستیم آن نازنین سوار برآید

2 همین بس است که خود چاک می زنم به گریبان ز دست کوته ما بیش ازین چه کار برآید؟

3 ز سرگذشته، به راهت نشسته ایمکه تاکی نگه به عربده، زان چشم میگسار برآید

4 بغیر از اینکه به سرگشتگی جهان به سر آری دگر چه کام دل از دور روزگار برآید؟

5 چه آتشی ست حزین ، این که در جگر زده عشقت؟ به یک صفیر تو، دود از دل بهار برآید