خوش آن گروه که در بررخ از مشتاق اصفهانی غزل 163

1 خوش آن گروه که در بررخ جهان بستند زکاینات بریدند و در تو پیوستند

2 از آن صنم خبر آن زاهدان کجا دارند که خرقه پاره نکردند و سبحه نگسستند

3 بر از عشق کجا پی برند اهل خرد مگر کنند فراموش آنچه دانستند

4 مخمور بمرگ شهیدان کوی عشق افسوس که دوستان حقیقی بدوست پیوستند

5 ز ساکنان خرابات پرس را ز دو کون نه زان گروه که از باده ریا مستند

6 هزار کنج گهر ریز هر قدم دارند چه شد که راهروان فنا تهی دستند

7 بس این فراغت از خودگذشتگان رهت که از جهان و در و هرچه هست وارستند

8 خوش آنکسان که نوازند زیردستان را بشکر آنکه قوی پنجه و زبردستند

9 مجو تلافی بیداد از بتان کین قوم نمک زنند بر آن دل که از جفا خستند

10 جماعتی که کنند از ستم فغان مشتاق نه عاشق‌اند که تهمت بخویشتن بستند