خوشا وقتی که بر آتش از آشفتهٔ شیرازی غزل 1076

1 خوشا وقتی که بر آتش بر منظور بنشینی بسوزی پرده چون پروانه و مستور بنشینی

2 بغیر از لن ترانی نشنوی اندر جواب ایدل اگر صد سال چون موسی بکوه طور بنشینی

3 چو پروانه بمیلت شمع عشق آخر بسوزاند اگر زین اتش سودا بمیلی دور بنشینی

4 تو شهبازی و بر خون ملخ پنچه نیالائی همائی تو نمی زیبد که با عصفور بنشینی

5 مشو پروانه ای کز شعله ای شمعت بسوزاند سمندروش بنارش ساز تا با نور بنشینی

6 بنوش آن میکه گرد هستی از چهره برافشانی مرو در خانه خمار تا مخمور بنشینی

7 گر امروزت بمیخانه بدست افتاد غلمانی نمیخواهی که فردا در بهشت حور بنشینی

8 بکوی نیستی بازآ که هستی ابد یابی وصال دوست بگزینی زخود مهجور بنشینی

9 سحر آید پدید و بامدادت عید خواهد شد چو آشفته اگر اندر شب دیجور بنشینی

10 ولای مرتضایت باد و دوری زبدخواهان مبادا از عبادت زاهدا مغرور بنشینی

11 اگر روزی دو صد گورت به صحرا در کمند آید که چون بهرام آخر در بساط گور بنشینی