بیاکه بی تو ز عمر خودم از اسیری لاهیجی غزل 332

1 بیاکه بی تو ز عمر خودم گرفت ملال مگر ز روی تو گردیم شادمان ز وصال

2 ازآن بکنه جمالت کسی نشد واقف که داشت شاهد حسنت هزار غنج و دلال

3 دلی که جلوه رویت ندید از همه رو نبرد بو بحقیقت ز ذوق اهل کمال

4 مگر که عاشق دیوانه جان برافشاند وگرنه فکر وصالش بود خیال محال

5 بگو بساقی جان ها کز آن شراب کهن بساز بهر حریفان پیاله مالامال

6 هوای این می و شاهد گرت بود صافی بگیر دامن رندان بنوش جام وصال

7 اگر تو عاشق زاری و طالب یاری چو بلبل از هوس گل بدرد و سوز بنال

8 کسی که رند و حریفست و مست و خاموشست ز بزم خاص بگوشش رسد خروش تعال

9 مگر که کشف اسیری شود مقام شهود وگرنه هست فسانه حدیث خواب خیال