تلخ کامم من از شکر خندی از مشتاق اصفهانی غزل 319

1 تلخ کامم من از شکر خندی که ز هر خنده بکشند قندی

2 او بمن رام شد ببین با هم سست عهدی و سخت پیوندی

3 تلخ کامان عشق را چه علاج جز شکر خنده شکر خندی

4 از اسیری چه خوشتر است مباد صیدی آزاد گردد از بندی

5 سوخت هجران مرا چنانکه نسوخت پدری از فراق فرزندی

6 خواه ما را ببخش و خواه بسوز ما همه بنده تو خداوندی

7 سوزدم حسرت از تو چون یابد آرزوی دل آرزومندی

8 بینی آخر ازو وفا مشتاق گر کنی صبر بر جفا چندی