بیدلی را که گلشن داغ و از جویای تبریزی غزل 299

1 بیدلی را که گلشن داغ و چمن هامون است غنچهٔ گلبن امید دل پرخون است

2 بید بی سرو خوش آینده نباشد در باغ آری آزادگیی لازمهٔ مجنون است

3 راستان را نبود ف رق زهم در باطن مصرع قد تو با سرو به یک مضمون است

4 لخت خون از مژه دیدم که بدامان می ریخت لیک از دل خبرم نیست که حالش چون ا ست