بحمدالله من از دردی کشانم از قاسم انوار غزل 451

1 بحمدالله من از دردی کشانم ز ذوق درد دردش جان فشانم

2 برون از مهرورزی پیشه ام نیست بغیر از عاشقی کاری ندانم

3 بیک دم از دو عالم پاک بگذشت غلام همت پیر مغانم

4 مرا هرکس بشکل و صورتی دید بصد دستان میان دوستانم

5 زمین و آسمان روشن شد از من که من نور زمین و آسمانم

6 زمین و آسمان در رقص آید اگر از شوق دستی برفشانم

7 مرا اندر مکان جویند مردم نیابندم، که مرغ لامکانم

8 بمعنی عاشق و معشوق و عشقم بصورت در میان عاشقانم

9 نداند حال قاسم را بجز دوست اگر در سودم و گر در زیانم