خودپرستند بتان، خیل خدا از سلیم تهرانی غزل 512

1 خودپرستند بتان، خیل خدا نشناسند بر دل خسته ی مرهم طلبان الماسند

2 بود آلوده تن اهل ریا چون ماهی غوطه زن گرچه به دریا همه از وسواسند

3 چیست در قید فلک حال خلایق، دانی؟ مور چندی که گرفتار طلسم طاسند

4 راحتی نیست چه در مرگ و چه در هستی ما کفن و جامه همه از سر یک کرباسند

5 سوی ایران نتوانم روم از هند، سلیم تیره بختان همه جا در گرو افلاسند