خودپرستند بتان، خیل خدا نشناسند
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
1 خودپرستند بتان، خیل خدا نشناسند بر دل خسته ی مرهم طلبان الماسند
2 بود آلوده تن اهل ریا چون ماهی غوطه زن گرچه به دریا همه از وسواسند
3 چیست در قید فلک حال خلایق، دانی؟ مور چندی که گرفتار طلسم طاسند
4 راحتی نیست چه در مرگ و چه در هستی ما کفن و جامه همه از سر یک کرباسند
5 سوی ایران نتوانم روم از هند، سلیم تیره بختان همه جا در گرو افلاسند