بتان نخست چو در دلبری میان از هاتف اصفهانی غزل 29

1 بتان نخست چو در دلبری میان بستند میان بکشتن یاران مهربان بستند

2 دعا اثر نکند کز درم تو چون راندی به روی من همه درهای آسمان بستند

3 مگر میان بتان روی آن صنم دیدند که اهل صومعه زنار بر میان بستند

4 به آشیانه نبستند عندلیبان دل اگر دو روز در این گلشن آشیان بستند

5 فغان که مدعیان از جفا برون کردند مرا ز شهر تو و راه کاروان بستند

6 رساند کار به جایی جفای گل چینان که در معاینه بر روی باغبان بستند

7 جفاکشان سخنان با تو داشتند ولی چو هاتف از ادب عاشقی زبان بستند