بتان که دشمن دین از کرشمه از آشفتهٔ شیرازی غزل 447

1 بتان که دشمن دین از کرشمه و نازند بسحر و غمزه چو ترکان خانه پردازند

2 بمعجزات کلیم ارچه سحر شد باطل بساحران تو نازم که صاحب اعجازند

3 مکن ملامت از آن لب شکرپرستان را مگس ولیک همای بلند پروازند

4 بزخم تیر نظر سینه چاک و مجروحند که کشتگان تو در روز حشر ممتازند

5 زحرف حق نکنند احتراز حق گویان روند ب ر سر دار و ولی سرافرازند

6 بخود مبال تو ای عندلیب خوش الحان که زاغ باغ محبت همه خوش آوازند

7 دهان تست شکر خیز و بیهده مردم عبث مسافر در هند و مصر و اهوازند

8 بهشت و حوری و غلمان ندارد اینهمه خط خوشا کسان که شب و روز با تو دمسازند

9 برای صید دل خلق و رفع تیر نظر بر آهوان تو مژگان نه چنگل بازند

10 زراز عشق ندارد خبر کس آشفته بجز نبی و ولی کان دو محرم رازند

11 مکن ملامت صاحبدلان که درویشان سرشته زآب ولای علی زآغازند

12 بزگوار امیرا همه محب تواند دل محب تو افزون چو من بشیرازند