1 بتان به مملکت حسن پادشاهانند ولی دریغ که بدخواه نیک خواهانند

2 ز اصل پرورش روح می‌دهند این قوم ولی ز فرقت جان سوز جسم گاهانند

3 به جای شیر ز بس خورده‌اند خون جگر هنوز تشنه‌لب خون بیگناه انند

4 کجا کمان سلامت ز عرصه‌ای ما راست که در کمین ز چپ و راست کج کلاهانند

5 به طاق آن خم ابرو شکستگی مرساد که در پناهش پیوسته بی پناهانند

6 گرت ز تیغ کشد غمزه‌اش گواه مخواه که کشتگان ره عشق بی گواهانند

7 فروغی از پی خوبان ماه روی مرو که سر به سر همه بی مهر و دل سیاهانند