بسکه برخاست مرا از دل از آشفتهٔ شیرازی غزل 498

1 بسکه برخاست مرا از دل غمفرسا دود زآتشین روی تو برخاست نگارینا دود

2 آینه رو صنما این دل سنگین بگذار آه از آندم که برآید زدل شیدا دود

3 چند سودای سر زلف نکویان ایدل که برآمد زدماغ من از این سودا دود

4 دود عود است که از مجمره برخاسته است یا که از روی تو از زلف غبیرآسا دود

5 قرص خور را نبود دود رخت را چه فتاد بلکه پیچیده در او زآه درون ما دود

6 آن خط غالیه آسا چه برو دیده پدید گفت پیدا شده از مهر جهان آرا دود

7 آتشین آه من آشفته بشبهای فراق همچو خاشاک بر آرد زدل دریا دود

8 آخر ای شمع تو را سوز درون واننشست تا زپروانه برآوردی بی پروا دود

9 مگر از خاک نجف سرمه کنم چشمان را ورنه ناچار کند دیده ما اعمی دود