بس مرد که لاف می‌زد از از هاتف اصفهانی رباعی 19

1 کوی جانان از رقیبان پاک بودی کاشکی این گلستان بی‌خس و خاشاک بودی کاشکی

2 یار من پاک و به رویش غیر چون دارد نظر دیده او چون دل من پاک بودی کاشکی

1 گه ره دیر و گهی راه حرم می‌پویم مقصدم دیر و حرم نیست تو را می‌جویم

1 گواهی دهد چهرهٔ زرد من که دردی بود بی‌دوا درد من

2 شدم خاک اگر از جفایش مباد نشیند به دامان او گرد من