در کنار خویش هر کس آن برو از جویای تبریزی غزل 416

1 در کنار خویش هر کس آن برو دوش آورد آفتابی را چو ماه نو در آغوش آورد

2 جیب صبح از رشک بر باد دریدن می رود گر صبا بویی از آن نسرین بناگوش آورد

3 کافرم گر هیچ هندو با مسلمان کرده است بر سر دل آنچه آن چشم قدح نوش آورد

4 چون کلاه ناز بر سر کج نهد خورشید من آسمان را از مه نو حلقه در گوش آورد

5 می رود بر باد سرپوش فلک همچون حباب گر دلی را آتش شوق تو در جوش آورد