برخاک آنچه از مژهٔ ما از جویای تبریزی غزل 328

1 برخاک آنچه از مژهٔ ما چکیده است صد آنقدر به دامن دل واچکیده است

2 صد چشمه ام ز هر بن مو جوش میزند خون جگر ز دیده نه تنها چکیده است

3 پیوسته در نهاد زمین شور قلزم است بر خاک اشک از مژه ام تا چکیده است

4 شرمنده ام که خون دل بی ادب چرا بر دامنش ز زلف چلیپا چکیده است

5 فریاد از فراق تو کز چشم تر مرا در هر فشردن مژه دریا چکیده است

6 موج میست لعل تو یا بال مرغ روح یا قطره خون که از دل جویا چکیده است