1 چون زلف بنفشه را صبا داد شکن دم بی می لاله رنگ گلبوی مزن
2 خاصه بمضاحک اندر آمد بلبل وز خنده بماند غنچه را باز دهن
1 ایدل گرت شناختن راه حق هواست خود را بدان که عارف خود عارف خداست
2 غم ره مده بخویشتن ار وقت خوش نماند زیرا که وقت فوت شد اما خوشی بجاست
1 مرا ز جور تو ای روزگار سفله نواز بسیست غصه چگویم که قصه ایست دراز
2 بناز میگذرانند عمر بیهنران هنروران ز تو افتاده اند در تک و تاز